سکوتم گفتن تموم حرف هاست

سکوتم پر بود از ناگفته ها

پر بود از حکایت، تحسین، خجالت ...

سکوتم سپاسِ بود، نوازش بود و گذشت ...

سکوتم فریاد زد دوستت می دارم، دل تنگم...

....

سکوتم شکست :

کجا؟

چی شد شوق پرواز، عشق رهایی؟ چی شد اون همه ایمان و امید؟...

کجاست اون حرفای قشنگ؟

کجاست شروع دوباره؟...

فراموش شد؟، فراموش...

....

سکوتم رفت و گوشه ای کز کرد

تموم ناگفته ها رو تو خودش گم کرد

ابرسیاهی آسمونش رو گرفت

 دیگه مهتابم نبود وقتی بغضش می گرفت...